Merhabalar;
Bu yazıyı yazmak benim için o kadar zor ki nasıl anlatılır bilemiyorum. Anlatmaktan ziyade içimde yaşadığım o müthiş ayrılık acısı bütün gece beni uyutmadı. Gece boyunca bebeğime bakarak neler yaşayacağımızı düşündüm ve bir çözüm yolu ASLA bulamadım.
Bebeğim daha 5 buçuk aylık ve benim yaklaşık 3 hafta sonra işe dönmem gerekiyor. İlk günlerde günde 3 saat olacak olan süt iznim bir süre sonra 1,5 saate düşecek. Fakat evimin işyerine uzaklığı nedeni ile bu süre benim için yeterli görünmüyor. Yeterli olsa bile bir yaşından sonra tam zamanlı çalışmaya başlayacağım ve çocuğum bir yaşındayken de onu bu kadar saat bensiz bırakmanın doğru olmadığının farkındayım fakat 1 sene önce veya sonra çalışma hayatına maddi ihtiyaçlar nedeni ile başlamam gerektiğinin de farkındayım.
Onun etimden bir parça olduğunu şu an daha da derinden hissediyorum. Etimden et koparılıyor sanki. Ağladığını ve benim o an yanında olmadığımı hayal ediyorum. Minigim bensiz ne yapacak? Kimse ona benim gibi sevgi ve ilgi gösteremez ki? Onun o andaki duygusal ihtiyacını kim benim kadar iyi karşılayabilir.
Annelik nasıl bir duygu böyle Allah'ım. Annemin bir lafı vardı; Ne olursan ol da Anne olma derdi. Bu tuhaf gibi görünse de Anneliğin ne derece zor olduğunu belirten bir laf bizim sülalede..
Günler yaklaştıkça kalbim sıkışıyor. Sizler bu durumu nasıl yaşadınız bana yardımcı olun çünkü ben kafayı yemek üzereyim.
Bu yazıyı yazmak benim için o kadar zor ki nasıl anlatılır bilemiyorum. Anlatmaktan ziyade içimde yaşadığım o müthiş ayrılık acısı bütün gece beni uyutmadı. Gece boyunca bebeğime bakarak neler yaşayacağımızı düşündüm ve bir çözüm yolu ASLA bulamadım.
Bebeğim daha 5 buçuk aylık ve benim yaklaşık 3 hafta sonra işe dönmem gerekiyor. İlk günlerde günde 3 saat olacak olan süt iznim bir süre sonra 1,5 saate düşecek. Fakat evimin işyerine uzaklığı nedeni ile bu süre benim için yeterli görünmüyor. Yeterli olsa bile bir yaşından sonra tam zamanlı çalışmaya başlayacağım ve çocuğum bir yaşındayken de onu bu kadar saat bensiz bırakmanın doğru olmadığının farkındayım fakat 1 sene önce veya sonra çalışma hayatına maddi ihtiyaçlar nedeni ile başlamam gerektiğinin de farkındayım.
Onun etimden bir parça olduğunu şu an daha da derinden hissediyorum. Etimden et koparılıyor sanki. Ağladığını ve benim o an yanında olmadığımı hayal ediyorum. Minigim bensiz ne yapacak? Kimse ona benim gibi sevgi ve ilgi gösteremez ki? Onun o andaki duygusal ihtiyacını kim benim kadar iyi karşılayabilir.
Annelik nasıl bir duygu böyle Allah'ım. Annemin bir lafı vardı; Ne olursan ol da Anne olma derdi. Bu tuhaf gibi görünse de Anneliğin ne derece zor olduğunu belirten bir laf bizim sülalede..
Günler yaklaştıkça kalbim sıkışıyor. Sizler bu durumu nasıl yaşadınız bana yardımcı olun çünkü ben kafayı yemek üzereyim.
Yorumlar
Yorum Gönder